تکنیک های مورد استفاده برای کاشت ایمپلنت دندان در تعیین شانس موفقیت این روش مهم هستند. معمولاً یک مرحله برنامه ریزی و یک مرحله کاشت ایمپلنت وجود دارد که پس از بهبود ایمپلنت، تاج یا بریج دندان نصب می شود.

ایمپلنت های دندانی معمولاً از تیتانیوم ساخته می شوند که یک ماده زیست سازگار است. این مورد توسط بدن پذیرفته می شود، به طوری که osseointegration (همجوشی بین استخوان و ایمپلنت) احتمال بیشتری دارد که رخ دهد. تیتانیوم پایه ای قوی برای تشکیل دندان های جایگزین با تکیه گاه محکم فراهم می کند که با گذشت زمان به تقویت خود ادامه می دهد. بنابراین پیوند بین استخوان و ایمپلنت همچنان به رشد خود ادامه می دهد و آنها به یکدیگر جوش می خورند.

آزمون و برنامه ریزی

برای جراح ایمپلنت دندان مهم است که این روش را به درستی برنامه ریزی کند تا احتمال موفقیت افزایش یابد. عوامل متعددی وجود دارد که باید در فرآیند برنامه ریزی در نظر گرفته شود، از جمله:

• سلامت عمومی بیمار
• وضعیت غشاهای مخاطی و فک ها
• شکل، اندازه و موقعیت استخوان های فک
• شکل، اندازه و موقعیت دندان های اطراف (مجاور و مقابل)

علاوه بر این، برخی از شرایط سلامتی وجود دارد که می تواند به طور قابل توجهی خطر شکست را افزایش دهد و ممکن است بر تصمیم گیری در مورد ادامه جراحی تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، افرادی که دارای شرایط سلامتی مانند دیابت یا پوکی استخوان هستند و افرادی که سیگاری هستند یا بهداشت دهان و دندان ضعیفی دارند، بیشتر در معرض ابتلا به پری ایمپلنتیت و شکست ایمپلنت هستند. هر یک از این عوامل باید قبل از تصمیم گیری در مورد روش ارزیابی شود.

معمولاً ابتدا یک راهنمای اکریلیک برای نشان دادن موقعیت صحیح و زاویه دار ایمپلنت ساخته می شود. در برخی موارد، مدل های گچی برای تعیین تعداد ایمپلنت مورد نیاز و موقعیت ایده آل ایمپلنت ها استفاده می شود.

اسکن اشعه ایکس یا توموگرافی کامپیوتری (CT) ممکن است برای به دست آوردن بینش در مورد موقعیت فک و تراکم استخوان، که عوامل مهمی برای موفقیت کاشت دندان هستند، استفاده شود. سپس می توان تصویر را در یک برنامه نرم افزاری CAD/CAM بارگذاری کرد تا درمان و نتیجه مورد نظر را شبیه سازی کند.

قرار دادن ایمپلنت

جراحی ایمپلنت دندان شامل ابتدا ایجاد یک برش کوچک در لثه است که استخوان را در معرض دید قرار می دهد تا بتوان از مته دندانی برای شکل دادن به محل قرارگیری پیچ اباتمنت در استخوان فک استفاده کرد. بسته به مورد خاص بیمار، این روش می تواند در یک یا دو مرحله انجام شود.

در روش یک مرحله ای، ایمپلنت در محل آماده شده قرار می گیرد و سپس با یک کلاه درمانی که از لثه بیرون زده است، پوشانده می شود. کلاهک التیام دهنده را می توان پس از یک دوره 3-6 ماهه که ادغام استخوانی اتفاق افتاد برداشت. اباتمنت دائمی را می توان در این زمان وصل کرد. سپس دندان مصنوعی یا تاج در جای خود روی اباتمنت ثابت می شود.

زمانی که تراکم یا کیفیت استخوان کمتر از حد ایده آل باشد، جراحی دو مرحله ای ترجیح داده می شود، زیرا این نوع عمل احتمال موفقیت را افزایش می دهد. در این روش ابتدا یک پیچ پوششی مستقیماً روی قسمت بالایی ایمپلنت قرار می‌گیرد و در حین بهبود، آدامس روی آن دوخته می‌شود. در این زمان، یک روش دوم برای ایجاد یک برش در لثه برای باز کردن ایمپلنت و چسباندن کلاهک التیام مورد نیاز است. پس از بهبودی لثه ها، می توان کلاهک را برداشته و تکیه گاه را وصل کرد. مشابه روش یک مرحله ای، دندان مصنوعی یا تاج را می توان در جای خود روی اباتمنت ثابت کرد.

مطالعه بیشتر: خطرات ایمپلنت دندان

نصب تاج یا پل

معمولاً پس از کاشت ایمپلنت تقریباً شش هفته طول می‌کشد تا لثه‌ها به طور کامل بهبود یابند، در این مرحله باید یک اثر دیگر از دهان با اشعه ایکس یا سی‌تی اسکن گرفته شود. این به ایجاد مدلی از دندان‌ها کمک می‌کند که در ساخت تاج یا بریج که قرار داده می‌شود به گونه‌ای که با شکل فک و سایر دندان‌ها مطابقت داشته باشد، نقش اساسی دارد.

پس از آماده شدن روکش یا بریج که قرار است وارد شود، روی اباتمنت روی ایمپلنت دندان سیمان می شود. سپس ظاهر، تناسب و عملکرد باید ارزیابی شود، از جمله نحوه قرار گرفتن فک بالا و پایین در هنگام گاز گرفتن بیمار.

روند پیگیری معمولاً چندین ماه طول می کشد تا ایمپلنت دندانی بهبود یابد، با قرار ملاقات های منظم برای بررسی پیشرفت، ثبات و عملکرد ایمپلنت ها. بیماران باید تشویق شوند تا بهداشت دهان و دندان را در اولویت قرار دهند تا به بهبود موفقیت طولانی مدت ایمپلنت کمک کنند. این شامل مسواک زدن منظم، شستشو، شستشو و معاینات دندانپزشکی است.

مطالعه بیشتر: کاربردهای پزشکی ایمپلنت دندان